Als kind heb ik altijd een enorme fascinatie voor citaten gehad.
Mussen vliegen in zwermen, de adelaar vliegt alleen, was er zo één, die ik als jonge puber meermaals te horen kreeg. Het citaat is blijven hangen. Heeft verscheidene dimensies gekregen, wordt gunstiger geassocieerd sinds mijn persoonlijke groei.
Wat vader, met dat filosofische bedenksel bedoelde, kan ik me echter niet meer herinneren.

Nature – Nurture

Mijmerend over vroeger, over opvoeden en genetische gelijkenissen, over de onbetrouwbaarheid van het geheugen, nature en nurture, onthult vader dat hij enkel de vertolker was, de gezant van een voor hem onbekend schrijver.

Als kind wist ik aanvankelijk niet goed hoe de uitspraak te kaderen. Of het een megalomanische sublimering was van zijn onzekerheid, al dan niet een weerspiegeling van een ziekelijke zelfoverschatting.
Een boutade om zijn anders voelen te duiden, of simpelweg een manier om te zeggen dat mijn drang naar individualiteit, zelfontplooiing en vrijheid, niet perse in alledaagse richtingen, groeperingen en denkpatronen diende te evolueren.

Of was ik diegene die zijn woorden projecteerde op mijn individualiteit?
Als ik maar gelukkig zou zijn.

Docu-kuikens

De appel valt niet ver van de boom.
Op voorwaarde dat de appelboom niet op de rand van een afgrond staat, wel te verstaan.

Aangezien ik uit adelaarseieren nooit mussen heb weten geboren worden, zou ik genetisch kunnen verklaren waarom die uitspraak ook voor mij naderhand belangrijk is gebleken.

Na overpeinzing besef ik dat ik nog nooit een vogel uit een ei heb zien komen, tout court, de docu-kuikens op televisie buiten beschouwing gelaten.
Alweer een item op mijn bucket list. De wijde wereld intrekken om algeheel met eigen ogen dit wonder der natuur te aanschouwen . Vooraleer het te laat is. Vooraleer de vogel het broeden is verleerd of de opwarming van de aarde dit proces compleet overbodig maakt.
Alvorens de vogel is uitgestorven of ik te oud ben om mij ergens in een uitklaptentje van Decathlon op een rotswand te parkeren. 
Hopelijk word ik niet bedolven onder een stortvloed van appels.

Bedrieglijke vrijheid

Misschien verschilt de adelaar wezenlijk alleen van de mus in het feit dat hij beseft hoe onnozel en zelfbehoudend het is je in een grote groep te verschuilen, wetende dat ook dat je niet van de dood zal redden. Kan je maar beter van meet af aan alleen de calvarietocht maken.

Ik begreep heus wel wat vader met die uitspraak beoogde. Denksport was een lokaal veel bedreven tijdverdrijf. Bovendien bleek ik de ontvankelijke junior die aanvankelijk onder kopieergedrag zijn subjectieve waarheden wist te reciteren. Naarmate de jaren verstreken werd ik echter beter in het bundelen of afvoeren van zijn fragmentarische citaten, in het kanaliseren van het opvoedkundig goed bedoeld gepreek. Er kwam een lijn in het verhaal, zaken vielen samen, en beetje bij beetje kwam ik tot het besef dat vele kanalen via vertakkingen naar zee vloeiden. Ik ben hem dankbaar voor de manier waarop hij heeft getracht de wereld in kaart te brengen. Een wereld van geschiedenis en evolutie, van revolutie tot nieuwe dictators, van bos en hei, de wreedheid van de menselijke soort, JJ Cale en nederigheid. Hier en daar een koek van Sinterklaas om de alomtegenwoordige pijn te verzachten, tot die laatste ook veel te vroeg werd ontmanteld en mijn bubbel deed uiteenspatten, tot er enkel nog leegte overbleef. Geen bomen om je achter te verschuilen, of takken om je aan vast te grijpen.

Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad vooraleer ik de vaderlijke dominantie naast me neer wist te leggen, absolute waarheden in twijfel durfde te trekken om op latere leeftijd er zelf ook zo één te worden.

De appel valt niet ver van de boom.