Dag.
Dag lezer.

Is het leven niet één grote aaneenrijging van sollicitaties. Waarbij men de ander voortdurend overtuigd van wat je waard bent? Zakelijke, vriendschappelijke of relationele voorwaardelijkheid?
Nieuwe ontmoetingen waarbij de ander als graadmeter dient voor jouw relatieve persoonlijkheid, van zijn dag.
Michael Jordan die in high school het eerste team niet haalt en Decca Records die The Beatles afscheept. Een kwestie van geluk?

Toeval?

Hoe vraag je de Koning om zijn dochters hand, zelfs al is hij jouw biologische gelijke?
Hoe wapen je jezelf voor de onbeantwoorde liefde? Hoe houd je de existentiële angst om afgewezen te worden in bedwang?
Het besef van de menselijke nietigheid werkt licht bevrijdend.
Kniezen voor de buis, mijmeren over wat zou kunnen zijn, dat moest voor eens en voor altijd gedaan zijn. Laat het dan maar gebeuren, sprak hij zichzelf moed in, de angst voorbij. Gesterkt door het vertrouwen dat zijn prospectie heel grondig was gebeurd. Dit proces moet onbewust al jaren geleden zijn begonnen, dateren uit de tijd dat schalkse ruiters nog zondagavonden vulden. Alsook occasionele koffiepauzes.
De manier waarop hij thuis vol lof over hen en hun realisaties praat, verraadt zijn immanent verlangen naar die andere akker, waar schapen hinniken en paarden blaten, gras groener is, als niet door verzuurde pis aangetast.
In de loop der jaren zag ook zij, Veronique, welke guitige onbevangen kwajongens zij waren, waarvoor ze stonden, welke fratsen ze uithaalden. Uiterst scherp en steeds geraffineerd. Steunend op haar sterke mensbeeld wist ook zij dat een creatieve klik tussen hem, Wouter, haar levensgezel, en de anderen tot de opties behoorden. Dat allen ontegensprekelijk heel goed op dezelfde grond zouden gedijen, als al zou blijken dat ze niet uit hetzelfde hout zijn gesneden.
Complementariteit is noodzaak.

Morgen maandag

Morgen maandag zou het gebeuren.
Blik vol vertrouwen, pamper deels gevuld, stapt hij het kantoor binnen.
Hij had in het verleden wel al eens voor 15000 kritische mensenogen op Spaanse bodem basketbal gespeeld, doch die 10 die hem straks mogelijk aan de tand zullen voelen ervoer hij als bedreigender. Hij had doorheen de jaren, bij het betreden van de arena, geleerd een soort transcendente staat van hoger bewustzijn aan te nemen, waardoor hij na zijn eerste tegenstander, angst, ook de kolkende massa selectief het zwijgen kon opleggen. Alsof zijn hersenen over een beschermende filter beschikten die enkel toejuichingen en applaus doorlieten tot diep in het lichaam.
De jarenlange doorgedreven trainingen, de zelfdiscipline, het statistische bewijs van kunde, nationale selecties en internationale aanbiedingen zou hij rationeel aanwenden als doping bij momenten van twijfel.
In worst case kon hij zich, in tegenstelling tot individuele sporters, verschuilen achter het team of zou de trainer, uit zelfbehoud wel te verstaan, hem vervangen om grotere schade aan diens/zijn ego te voorkomen.
Geregelt lag hij in de clinch met de perfectionist in zich wanneer die nog maar eens de vlag droeg. Een tien voor taal had hij nooit gehad. Geregeld.

“Kalmte kan U redden”, sprak een vertrouwde stem vanachter een bescheiden bureel hem toe. Hij was zonet de kamer binnengeleid, al waar een kleine man hem vriendelijk had uitgenodigd plaats te nemen. Vanuit zijn perspectief, moet je weten, is nagenoeg iedereen klein van gestalte.
Nu was hij wel wat onvoorziene omstandigheden gewend, doch deze vreemde opener had hij niet zien aankomen. Het stuurde zijn stressmetertje contraproductief de hoogte in, flirtend met de rode grens waar stamelwoorden wonen.

Even waande hij zich in de opnames van de quiz van het productiehuis waarvoor hij solliciteren kwam.
De vragen volgden elkaar in ijltempo op.
“Op welke manier kijk je naar de verschuiving in het medialandschap?”
“Hoe kan je toekomen aan de toenemende vraag naar fast mood entertainment?”
“Word jij tevens opgewonden van parende naaktslakken?”
“In welk opzicht kan de voormalig professioneel basketbalspeler in jezelf, zich vergelijken met Panenka, de voetballer?”
“Heeft Pieter Loridon meer schaamhaar dan verstand?”
“Minder”, floepte hij eruit, in een onbewaakt moment, zich afvragend of dit al dan niet een retorische vraag was. Gelukkig kon zijn opvlieging ook als compliment worden gezien, waardoor mensen zich niet perse beledigd moesten voelen.

Het atypische van deze vraagstelling, viel Wouter terdege in de smaak. Hij was zelf van mening dat je best passioneel mag zijn in het streven, doch dat een latent besef van zinloosheid, je als regulator steeds ter orde moet roepen, als blijkt dat sérieux al te vaak de bovenhand neemt op betrekkelijkheid.

De laatste rechte lijn

Misschien zag hij het allemaal wat te simpel. Hij wist zelf ook wel dat dit niet de meest gangbare manier van werken was. Dat deze handelswijze onder romantiek en naïviteit kon worden geplaatst. Dit was echter de enige manier waarop hij het kon doen, en in de toekomst steeds opnieuw zou herhalen, tenzij hij er tegen dan anders over zou denken, logisch. Thans had hij trouw aan zichzelf gezworen. Het leek hem ridicuul om vanuit een ongekend verwachtingspatroon van de ander een niet gedefinieerde rol te vertolken. Hij was doorgrond van het idee dat iedereen daar ontegensprekelijk baat bij heeft. Tot slot van rekening kwam hij niet als acteur auditie doen.

“Waarom ben jij de ideale persoon om voor dit huis te werken?”, vroeg Tom tot slot.

“Omdat ik mezelf ben”, zei hij kordaat, meter in het groen. Omdat goed investeren vaak het gevolg is van intuïtie en slechts ten dele valt onder speculatie. Omdat verliefdheid je denken uitschakelt en men desondanks irrationeel levenslange verbonden sluit.
En bovenal”, voegde hij er als eindsprint aan toe, “omdat uit de echt scheiden moeilijker is dan ontslaan.”

“Je leert je pappenheimers wel kennen.”, voegde hij er nog aan toe bij het afscheid nemen. “Een mol valt vroeg of laat door de mand”.

Don’t let me down

Op weg naar Gent kreeg hij licht berouw omwille van die laatste zinnetjes. Hij meende een vertwijfeling op Toms gezicht te hebben gezien en daaruit zichzelf afgevraagd of Tom zijn humor wel prettig had gevonden. Of probeerde die hem op zijn beurt op het verkeerde been te zetten? Was de communicatie goed verlopen, of verweet men hem valse bescheidenheid?
De expressieloze mimiek waarmee hij die slotwoorden had uitgesproken liet vele interpretaties open.
Desalniettemin kon de vertwijfeling het aanwezige bevredigende gevoel niet verdrijven.
Als tijd zou uitwijzen dat hun toekomst samen uitzichtloos is, dan zou men hem allerminst gefatsoeneerd bedanken. Zo sprak hij tot zichzelf. Zelfbehoud zou de illusie doen ontstaan dat ze er in zulks geval wel een knagend – wat als gevoel – aan over zouden houden. Of was dat een stuk megalomanie die hij angstvallig probeerde te verbergen en hij zodoende maar als zelfbescherming bestempelde?

Asfalt schoof voorbij, muziek zou de kilometers versnellen, de gedachten verhelderen.
Lennon de heraut van dienst blijken, die zijn ongrijpbare innerlijke stem vorm gaf.
Op de achtergrond weerklonk “Don’t let me down” van The Beatles toen plots het radiosignaal wegviel, dag nacht werd en de Kennedytunnel ook aan die pathetische smeekbede een einde maakte.

On january first 1962, before they reached international stardom, the Beatles auditioned for Decca Records at Decca Studios in West Hampstead, north London. In what is considered one of the biggest mistakes in music industry history. Decca decided to reject the band, selecting instead Brian Poole and the Tremeloes. (bron Wikipedia)

The who?
No dumb ass.
Brian Poole and the Tremeloes.